(2)

Καί τότε, μιά Πέμπτη, κάπου δύο χιλιάδες χρόνια από τότε πού είχαν καρφώσει κάποιον σ’ένα δένδρο επειδή είπε πόσο ωραία θά ήταν άν άρχιζαν νά φέρωνται καλά ο ένας στόν άλλον, έτσι γι’αλλαγήν, μιά κοπέλα πού καθόταν μόνη της σ'ένα μικρόν καφενείον στό Ρίκμανσουωρθ ξαφνικά κατάλαβε τί ήταν αυτό πού δέν πήγαινε καλά τόσο καιρό, καί πώς θά μπορούσε ο κόσμος νά γίνη ένα ωραίο και ευτυχισμένο μέρος γιά όλους. Αυτήν τήν φορά είχε βρεί τό σωστό πράγμα πού θά λειτουργούσε, χωρίς νά χρειάζεται νά καρφωθή κανείς πουθενά.